Na wyspie Mindoro zatrzymalismy sie w wiosce Sabang. miejsce calkowicie opanowane przez oblesnych staruchow. Czesty widok to gruby, lysiejacy bialas okolo 60-tki z mlodziutka filipinka, trzymajacy sie za reke. … ech ci zakochani 🙂
Sabang jest super miejscem do nurkowania. Ja niestety musialem zrezygnowac z nurka ze wzgledu na przeziebienie. Maciek natomiast nurkowal w miejscu zwanym Canions. Podobno najlepsze miejsce w okolicy.

Ostatnie godziny na wyspie Luzon spedzilismy w misji Santorianow w Tagaytay. Glownym celem misji jest przygotowanie do pracy nowych misjonarzy, ktorzy po 10 latach nauki sa gotowi do wyruszenia w swiat. Placowka, takze pomaga mieszkancom miasta i okolic.
Ksiadz Adam nakarmil nas zacnie, dal nocleg i obwiozl po okolicy. Tagaytay jest oaza spokoju. Nielicznych turystow przyciaga wulkan, ktory wystaje z jeziora, ktore z kolei znajduje sie w kraterze duzego wulkanu.

Na razie bez fot, bo komputery sa strasznie wolne !

Znowu jestesmy w stolicy. Jest goraco i duszno. Cialo caly czas sie lepi. Wiatrak w pokoju mieli ciezkie i cieple powietrze.

Opusciismy Manile – niesamowicei ogrobne miasto, ktore bedzie kojarzyc mi sie z korkami, halasem i bardzo zanieczyszconym powietrzem. Wsiedlismy w busa i po 9h jazdy dotarlismy do niesamowitego misata Vigan. Najlepiej zachowane hiszpanskie miasto z czasow kolonialnych na Filipinach. Do znudzenia przypomina mi miasta, ktore odwiedzalem na Kubie.

Wlasnie siedzimy w naszym katolickim hosteliku, w ktorym nie mozna
nawet kupic piwa i popijamy przemycony rum z cola na lodzie (1,5l coli,
0,5l rumu i 5kg lodu – w 7eleven za 8zl:) Wspominamy mijajacy dzien z
towarzyszacym nam od poczatku wyjazdu stwierdzeniem „masz przygody albo
nie masz przygod”.
Wstawalo nam sie ciezko, poniewaz ostatniego wieczora poszlismy spac o
4.00 rano po owocnym w informacje spotkaniu z Mackiem, ktory mieszka w
Manili od 10lat. Z samego rana ruszylismy na zwiedzanie miasta lecz
deszcz pokrzyzowal nam plany. Zdazylismy zjesc sniadanie, zerknac do
netu i wymienic dolary na peso. Zmoczeni wrocilismy do hostelu, w
ktorym okazalo sie, ze w kantorze oszukali nas. Maciek stracil okolo
200zl, a ja okolo 300zl, poniewaz wymienialem wiecej dolarow.
Uswiadomilismy sobie, ze czasie liczenia kasjerka mogla zwinac kilka
banknotow. Wkurzeni zadzwonilismy do Macka, ktory powiedzial nam, ze
slyszal juz o takich przypadkach i ze musimy pogodzic sie z utrata
gotowki. Nie mielismy rachunku, a kantory tego typu jednego dnia sa a
drugiego znikaja. Stwierdzilismy, ze nic nie jest w stanie popsuc nam
wyjazdu i pojechalismy zwiedzic chinski cmentarz. Miejsce to zrobilo na
nas duze wrazenie. Spacerujac moglismy odpoczac od chalasu i gwaru
miasta. Cmentarz ten ma 45 hektarow powierzchni, a groby to w
wiekszosci domy, w ktorych odwiedzajaca zmarlego rodzina moze mieszkac.
Podczas zwiedzania cmentarza postanowilismy odzyskac nasze pieniadze.
Od Macka dowiedzielismy sie, ze najmniej skorumpowani policjancji sa na
posterunku przy United Nation Str., gdzie sie udalismy. Po opisaniu
zaistnialej sytuacji pojechalismy z dwoma policjantami do kantoru, w
ktorym nas oszukali. Policjancji okazali sie nad wyraz skuteczni.
Pracownice kantoru byly zaskoczone nasza powrotna wizyta. Po krotkiej
klotni przyznaly, ze przy wyplacie pieniedzy musialy popelnic blad !
Kobiety zaczely targowac sie o nalezna nam sume. Ze straconych 10 tys.
peso odzyskalismy 8, co poprawilo nam humor. Umowlismy sie z
policjantami, ze po nastepne 2 tys. zglosimy sie w czasie nastepnego
pobytu w Manili, bo w kantorze nie mieli wiecej pieniedzy – co pewnie
bylo nastepna sciema!
Co tu dalej pisac. Rum sie skonczyl wiec ruszamy wpisac tekst na bloga i kupic kolejna butelke 🙂

Wlasnie przylecielismy do Manili. Straszny upal. Ulokowalismy sie w Pension Natividad.
Wluczymy sie po miescie.

Ostatnie 2 dni poswiecilismy na wypad do Makao i do Shenzhen. Troche pogoda nam nie sprzyjala, od czasu do czasu padalo i caly czas bylo zachmurzone niebo. Zawiodloem sie na wyjezdzie do Makao. Fakt, ze bylismy tam tylko jeden dzien ale nic nie zrobilo na mnie wrazenia. Miejska starowka zasypana turystami, brzytkie betonowe miasto oraz kiczowate kasyna na wzor Las Vegas.
Natomiast wypad do Shenzhen byl udany pod wzgledem kulinarnym. Kordi zabral nas na przepyszna kaczke po pekinsku.

Ponizej zdjecia z tych dwoch dni, niestety bede mial je tylko w tej wersji bo rawy przez przypadek skasowalem !

Cieple slonce na bezchmurnym niebie Londynu grzalo od samego rana. Szybko zlapalismy busa do centrum i po 2h bylismy na Victoria Station. Zostawilismy plecaki w przechowalni. Mielismy okolo 6h na wlóczenie sie po miescie. Kupilismy bilety na pociag do Gatwick Airport i rzucilismy sie w miasto. Ruszylismy na spotkanie z królowa. J Po dotarciu do palacu okazalo sie, ze czekaly tam juz setki fanów tej osobistosci. Okazalo sie takze, ze królowa nie zaszczyci swoja obecnoscia oczekujacego ja tlumu. Tylko laskawie pokazala nam reprezentacje swoich zolnierzyków.
Stylowe kamienice, pod których drzwiami stoja obrzydliwie drogie samochody, rusztowania, rozkopane drogi i ogromne korki to najczesciej widziany obraz miasta. Wszedzie widac budowlancow. W oknach i balkonach budynków, rusztowaniach czy na trawie w parku. Parki sa centrum spotkan. W czasie lunchu masa ludzi zalewa wszystkie trawniki miasta.
Jedynym minusem krótkiego pobytu byli ludzie – pracownicy sklepików, informacji czy restauracji, wszyscy ci, którzy maja kontakt z przyjezdnymi. Zlewaja wszystko i wszystkich jak sie da. Tak czy inaczej dzien minal bardzo przyjemnie. Troche zmeczeni z obolalymi nogami dotarlismy na lotnisko. …. i wlasnie tu przestalo by tak kolorowo. Przy odprawie bagazowej nie bylo kolejek. Cztery punkty odpraw, a kazdym pani gotowa na przyjecie dziesiatek, setek podekscytowanych wylotem do Hong Kongu turystów. …. a tam nie bylo nikogo. Zdziwieni podeszlismy do pierwszego lepszego „okienka”, w którym uzyskana informacja kompletnie nas zaskoczyla. Firma Oasis Hong Kong zbankrutowala, a nasz lot jest ostatnim w historii linii. Hmmm … dziwnie to zabrzmialo – „ostatni lot”. 9 kwietnia firma oglosila upadlos a my mamy 2 wyjscia: poleciec teraz, ale powrotny bilet musimy kupic w HK (firma nie zwraca kasy ! ) albo nie leciec. Odpowiedz byla prosta – leciec ! „Albo masz przygody albo nie masz przygód” Okazalo sie, ze zebranych pasazerów bylo niewiele ponad 30 osób, a samolot, którym mielismy lecie to Jumbo Jet, na którego poklad moze wejsc okolo 400 osób. Lot minal bardzo wygodnie i spokojnie, chociaz bylismy przygotowani na cos innego. Myslelismy, ze jak to ostatni lot, w czasie którego pracownicy pracuja juz za darmo przerodzi sie w niesamowita impreze. Rzeczywistosc byla zupelnie inna. Kazdy znalazl swój kat i po posilku poszedl spac. Ku naszemu zmartwieniu na pokladzie nie bylo nawet szklaneczki alkoholu, by uczci ten „ostatni lot”. Obsluga byla mila, ale mimo zaistnialej sytuacji wykonywala swoja prace jakby byl to jeden z wielu lot. Mysle, ze wynika to z charakteru Chinczyków, którzy pewnie nie wyobrazaja sobie takiego spontanicznego uniesienia. Ehhh co by sie dzialo, gdyby obsluga byla innej narodowosci, np. Polacy J
… w bardzo spokojnej i komfortowej atmosferze dotarlismy do HK.
 

I znowu w drogę … Towarzysz podroży Rogal.Jutro wyruszamy. Na początku Wizz Air do Londynu, gdzie mamy cały dzień, żeby sie przedostać z lotniska Luton na Gatwick. Potem Oasis Hong Kong Airlines. W Hong Kongu przez 3 dni będzie nas gościł Kordi. Potem Filipiny na prawie 1,5 miesiąca. Cena za wszystkie przeloty w obie strony to około 2400 zl. (w cene jeszcze wchodzi przelot HK – Manila liniami Cebu Pacific) Dla zainteresowanych wiza w HK nie jest wymagana na okres nie
przekraczający 90 dni. Na Filipinach wiza na 21 dni jest wydawana za
darmo.Na dłuższy pobyt trzeba załatwiać wizę w Konsulacie Generalnym
Filipin w Warszawie u. Foksal 1 tel.022 8277607. Wiza na 3 miesiące kosztuje 30$.

Kontakt ze mną najlepiej przez maila: darek.lewandowski@gmail.com